นิทานเรื่องบาปคืนสนอง

บาปคืนสนอง   แต่งโดย  แม่ครูสิริพร  ทาชาติ

         กาลครั้งหนึ่งนานามาแล้ว  ยังมีชายคนหนึ่งมีอาชีพเป็นหมอยา   ต่อมาไม่นานเศรษฐกิจเริ่มฝืดเคือง  ไม่ค่อยมีคนไข้ให้รักษาเหมือนอย่างเมื่อก่อน  ทำให้เงินทองขัดสน  หมอยาเมื่อเห็นว่าตนเองตกอยู่ในภาวะขัดสน  จึงตัดสินใจออกจากบ้านเพื่อหางานทำ  เดินทางไปถึงหมู่บ้านแห่งหนึ่ง  จึงแวะเข้าไปนั่งพักเหนื่อยใต้ร่มไม้บริเวณนั้น  สมองคิดหางานที่จะทำเลี้ยงชีพไปด้วย

         ณ  ที่หมู่บ้านนั้น  มีเด็กอายุประมาณ  7-8  ขวบ  กลุ่มหนึ่งกำลังเล่นกันอยู่หน้าหมู่บ้านอย่างสนุกสนาน

         หมอคนนั้นบังเอิญเหลือบมองเห็นงูตัวหนึ่งโผล่หัวออกมาจากโพรงไม้ต้นหนึ่ง  เขาจึงคิดแผนอันชั่วร้ายในใจว่า  “เราก็ตกงาน  เงินก็ไม่มีใช้  เราน่าจะล่อเด็กพวกนี้ให้งูกัด  แล้วเราก็จะทำการรักษา  คงจะได้เงินใช้บ้างละว่ะ”

          คิดได้เช่นนั้นแล้ว  จึงเข้าไปพูดกับเด็กกลุ่มนั้นว่า 

         “หลานชาย...เจ้าอยากได้ลูกนกสาลิกาไหม”

         “อยากได้สิคุณลุง  ไหนล่ะมันอยู่ไหน”  เด็ก ๆ  ถามกันเกรียวกราว

         หมอขี้โกงยิ้มในใจ  พลางชี้ไปยังโพรงไม้ที่มีงู  “นั่นไง  มันอยู่ในโพรงไม้นั่นแหละ  คงมีหลายตัว  แล้วใครจะปีนขึ้นไปเอาล่ะ”

         “ผมเอง”  เด็กคนที่ตัวโตกว่าเพื่อนกล่าว  แล้วก็รีบปีนขึ้นไปบนต้นไม้ต้นนั้น  แล้วก็เอามือล้วงเข้าไปในโพรงทันที  “เฮ้ย...มันไม่ใช่ลูกนกนี่หว่า...”  เด็กคนนั้นร้องออกมาด้วยความตกใจ  เพราะมือของเขาไปกำเอาคองูพิษเข้า  แทนที่จะเป็นลูกนกดังที่หมอบอก

          ดังนั้น  เขาจึงรีบเหวี่ยงทิ้งทันทีด้วยความตกใจ  บังเอิญงูตัวนั้นถูกเหวี่ยงทิ้งไปทางที่หมอคนนั้นยืนดูผลงานอยู่  งูก็รัดก้านคอของเขา  และฉกกัดไปหลายที 

          ด้วยฤทธิ์ของพิษงู  ทำให้หมอคนนั้นล้มลงขาดใจตายอยู่  ณ  ที่ตรงนั้นนั่นเอง

นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า

         คนที่มีจิตใจคิดทำร้ายผู้บริสุทธิ์  ไม่มีความผิด  บาปย่อมกลับมาถึงผู้นั้น  เพราะให้ทุกข์แก่ท่าน  ทุกข์นั้นกลับถึงตัว  จงอย่าคิดทำร้อยผู้อื่น  เพราะตนเองนั่นแหละจะเป็นผู้เดือดร้อน

“ฝุ่นละอองที่บุคคลซัดไปทวนลม  ย่อมกลับมากระทบตัวเขาเอง”