วันวิสาขบูชา

วันวิสาขบูชา            

             วันวิสาขบูชา 2555 ตรงกับวันจันทร์ที่ 4 มิถุนายน ในปีนี้นับเป็นอภิลักขิตกาลพิเศษ คือเป็นปีที่ครบ 2,600 พุทธศตวรรษ หรือ 2,600 ปี แห่งการอุบัติขึ้นของพระพุทธศาสนา และเชื่อว่าทุกคนรู้จักชื่อวันสำคัญทางพระพุทธศาสนาอย่างวันวิสาขบูชากันดี อยู่แล้ว แต่จะมีสักกี่คนที่ทราบความเป็นมา และความสำคัญของ วันวิสาขบูชา ถ้างั้นอย่ารอช้า...เราไปค้นหาความหมายของ วันวิสาขบูชา และอ่าน ประวัติวันวิสาขบูชา พร้อม ๆ กัน

        คำว่า วิสาขบูชา ย่อมาจากคำว่า "วิสาขปุรณมีบูชา" แปลว่า "การบูชาในวันเพ็ญเดือนวิสาขะ" ดังนั้น วิสาขบูชา จึงหมายถึง การบูชาในวันเพ็ญเดือน 6

            พระพุทธเจ้าก่อนที่จะทรงผนวช  ทรงอยู่ในวรรณะกษัตริย์  มีพระนามเดิมว่า  เจ้าชายสิทธัตถะ  เป็นพระโอรสของพระนางสิริมหามายาและพระเจ้าสุทโธทนะ

ทรงประสูติ  ณ  สวนป่าลุมพินีวัน  ตรงกับวันเพ็ญเดือนหก  ก่อนพระพุทธศักราช  80  ปี 

 

        พระองค์ได้ทรงเข้าพิธีอภิเษกสมรสกับเจ้าหญิงพิมพา

และมรพระโอรสหนึ่งพระองค์  คือพระราหุล  เมื่อยังเป็นเจ้าชายอยู่  ท่านถูกเลี้ยงดูอยู่ในความสุข  ไม่ได้มีโอกาสเห็นความทุกข์ใด ๆ  เลย  เมื่อได้มีโอกาสเสด็จประพาส  ได้เห็นคนแก่  คนเจ็บ  และคนตาย  ทรงเสียพระทัยมากเมื่อพบว่าในโลกมีสิ่งเลวร้ายเช่นนี้อยู่  และไม่มีใครสามารถป้องกันแก้ไขความทุกข์อันยิ่งใหญ่ของโลกคือ  ความแก่  ความเจ็บป่วย  และความตาย  ซึ่งจะต้องเกิดขึ้น

กับทุกคน

     

                พระองค์ได้ตัดสินพระทัยหนีออกจากวังเมื่อพระชนมายุ  29  พรรษา  ทรงเปลี่ยนเสื้อผ้ากับคนขอทาน  ถือกะลาออกบวชเป็นนักบวชททรับประทานเศษอาหารที่คนให้  การตัดสินใจออกบวชในครั้งนี้เป็นการตัดสินใจที่กล้าหาญเต็มไปด้วยความทรมาน  และเด็ดเดี่ยวมาก  เพราะอยู่บนพื้นฐานที่จะยอมลำบากถึงที่สุด  ที่จะตั้งใจหาอมฤตธรรมแก่คนทั้งโลก  ด้วยทรงหวังว่าธรรมนี้จะทำให้คนเป็นอมตะ  ไม่แก่  ไม่เจ็บ  และไม่ตาย

 

         ในประวัติทรงเล่าว่า  พระองค์ได้ทรมานตนเองทุกอย่าง  ทั้งเสวยอาหารที่บูดเน่า  ถูกคนขว้างปา  ถูกเด็กเลี้ยงควายมาปัสสาวะใส่  หรือเอาไม้มาแยงหูตอนพระองค์หลับ  สุดท้ายทรงอดอาหารจนซูบผอม  เมื่อเอามือลูบตามตัวตามผมตามผมก็มีผมและขนร่วงติดมือออกมากมาย

เพราขาดอาหารขนาดหนัก

 

        พระพุทธเจ้าได้ตรัสรู้เป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้า  เมื่อพระชนมายุ  35  พรรษา  ณ  ป่าอิสิปตนมฤคทายวันในคืนวันเพ็ญเดือนหก  ก่อนพุทธศักราช  45  ปี  เมื่อตรัสรู้แล้ว  45  พรรษาของพระองค์ทรงดำเนินด้วยพระบาทไปยังสถานที่ต่าง ๆ  ในประเทศอินเดีย  เพื่อสอนธรรมะจนนาทีสุดท้าย  ทรงปรินิพพานใต้ต้นสาละ  ป่าสาลวัน  เมืองกุสินารา  ในคืนวันเพ็ญเดือนหก  ก่อนพุทธศักราช  1  วัน  ตลอด  45  ปีแห่งการแสดงธรรมมิได้มีวันหยุด  ไม่มีบ้าน  ไม่มีทรัพย์สิน  ไม่มีพาหนะ 

          ในแต่ละวันพระองค์ทรงใช้เวลาทำประโยชน์  ดังนี้คือ  ในเวลาเช้าเสด็จออกบิณฑบาตและแสดงธรรมโปรดมหาชน  เวลาบ่ายแสดงธรรมโปรดภิกษุสงฆ์และมหาชน  เวลาค่ำประทานโอวาทแก่ภิกษุสงฆ์  และเวลาเที่ยงคืนแสดงธรรมแก่เทวดา  จากนั้นเสด็จจงกรมและเสด็จสีหไสยา  เมื่อย่ำรุ่งเสด็จประทับนั่งตรวจดูสัตว์โลกด้วยพุทธจักษุ  และตอนเช้าเสด็จบิณฑบาตและแสดงธรรมเช่นเดิม  ซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

          พระธรรมอันล้ำค่าได้บันทึกไว้เป็นพระไตรปิฎกถึง  45  เล่ม  และเชื่อว่ามีมากกว่านี้แต่ได้มีการสูญหายไป  พระธรรมเทศนาสามารถสรุปเป็นลักสูตรได้เป็นอริยสัจสี่

 เป็นความรู้ที่มีประโยชน์ที่สุดในโลก  เพราะทำให้พ้นจาก

ความทุกข์ได้  ในอริยสัจสี่นี้สามารถสรุปเป็นภาคปฏิบัติ  คือ  มรรคแปด  มรรคแปดนี้อาจแบ่งเป็นหมวด  ศีล  สมาธิ  และปัญญา  พระธรรมคำสอนของพระพุทธเจ้าไม่เพียงแต่มีเรื่องที่นำไปสู่ความพ้นทุกข์  ระงับการเกิดแก่เจ็บตายเท่านั้น  ยังมีคำสอนหลายระดับที่เหมาะสมตามกลุ่มของผู้ฟัง  ทั้งชาวบ้าน  ผู้ครองเรือน  และสำหรับพระภิกษุสงฆ์

        ถ้าเราจะนึกถึงพระพุทธคุณ  เราอาจจะแบ่งได้เป็น  3  ประการและ  9  ประการ  ดังนี้

        พระพุทธคุณ  3  ประการ  ได้แก่  พระกรุณาคุณ  พระวิสุทธิคุณ  พระปัญญาคุณ

พระกรุณาคุณ  เป็นความกรุณาต่อเพื่อมนุษย์  ด้วยการเสียสละความสุขออกบวช  เพื่อหาอมตะธรรมมาสู่ทุกคน  ทรงยอมทิ้งความสบาย  ราชบัลลังค์  และทุกสิ่งไปมีสภาพแบบขอทาน  เพื่อจะหาธรรมอันนั้นมาสู่ชาวโลก  และทรงทนอยู่ถึง  6  ปี  จึงบรรลุธรรมนั้น 

 

             เมื่อบรรลุแล้วด้วยความกรุณาจะโปรดสัตว์  ทรงพระดำเนินด้วยพระบาททั่วประเทศอินเดีย  จำพรรษาตามที่ต่าง ๆ  เพื่อช่วยชาวโลก  แม้ประชวรหนักจนจะปรินิพพานยังทรงสอนจนเกือบจะนาทีสุดท้ายเพื่อโปรดชาวโลก  จะทรงพักตั้งหลักแหล่งเสวยสุขอยู่ที่เดิมก็ทำได้  แต่ทรงไม่ทำ

พระวิสุทธิคุณ  ทรงกระทำทุกอย่างด้วยศีลอันบริสุทธิ์ตามที่สอน  ทรงบัญญัติข้อห้ามในพระวินัย 

 

           อย่างไรพระองค์เองก็ทรงกระทำเช่นเดียวกัน  เรียกว่ามีจรณะหรือความประพฤติที่ดี  ในพระประวัติกล่าวไว้ว่า  ครั้งหนึ่งพระราชาได้ไปเฝ้าพระองค์ในป่า 

พระพุทธเจ้าได้ประทับอยู่ท่ามกลางพระภิกษุ พระราชาถึงกับดูไม่ออกว่าพระองค์ใดเป็นพระพุทธเจ้า  เพราะเหมือนกันไปหมด  ทั้งนี้เพราะภายนอกไม่มีความแตกต่าง  กล่าวได้ว่าความบริสุทธิ์ของพระองค์ไม่มีการปกปิด  ไม่มีการอำพราง  เหมือนกะลาที่หงายให้ทุกคนตรวจดูได้เสมอในความบริสุทธิ์

 

พระปัญญาคุณ  ทรงมีปัญญาค้นพบธรรมะ  จำแนกธรรมะ  และสอนธรรมะแก่บุคคลหลากหลายด้วยวิธีการต่าง ๆ

เมื่อมีผู้ซักถามพระองค์จะตอบได้ทันที  เรื่องนี้คำตอบมีอยู่ได้สี่ประการ  หรือห้าประการ  หรือสิบประการ  และแจก

แจงออกมาได้ในทันที  เมื่อมีคำถามที่ยากจะให้พระองค์จนแต้ม  พระองค์ก็ไม่เคยจน  มีแต่ย้อนถามให้คิด  จนผู้ถามจนแต้มไปเอง  ที่สำคัญในคำสอนคือ  ทรงสอนว่าสิ่งที่ดีที่สุดที่มนุษย์ทุกคนควรได้ไม่ใช่ความเป็นอมตะ  แต่เป็นความสุขที่เที่ยงแท้จากการพ้นทุกข์  และมีการดับภพชาติ  ไม่ต้องเกิดอีกต่อไป  ที่สำคัญเมื่อเราทำดี  แม้จะยังไม่ถึงขั้นพ้นทุกข์ได้  แต่จะได้สิ่งที่ดีและสุคติตามมา

      ด้วยพระปัญญาในการรู้ธรรม  คือ  อรหัน  เป็นผู้ไกลจากกิเลส  สัมมาสัมพุทโธ  เป็นผู้ตรัสรู้ชอบด้วยพระองค์เอง  วิชชาจรณสัมปันโน  มีความรู้และพร้อมไปด้วยการปฏิบัติ  สุคโต  เป็นผู้เสด็จไปดีแล้ว  โลกวิทู  เป็นผู้รู้แจ้งโลก  อนุตตโร  ปุริสัททัมมะสารถิ  เป็นผู้ฝึกสอนคนได้ยอดเยี่ยม  สัตถา  เทวมนุสสานัง  เป็นศาสดาครูของเทวดา  และมนุษย์ทั้งหลาย  พุทโธ  เป็นผู้รู้  ผู้ตื่น  ผู้เบิกบาน  ภควา  เป็นผู้จำแนกแจกแจงธรรม